Ο Luís Bonilla-Molina είναι Βενεζουελανός πανεπιστημιακός καθηγητής, κριτικός παιδαγωγός και πρόεδρος της Βενεζουελανικής Εταιρείας Συγκριτικής Εκπαίδευσης.

Η Βενεζουέλα και ο λαός της είναι τα πρώτα άμεσα θύματα της εφαρμογής του «Δόγματος Μονρόε σύμφωνα με τον Τραμπ». Αυτός ο πόλεμος, ο οποίος έχει ήδη κηρυχθεί, δεν είναι εναντίον του εμπορίου ναρκωτικών ή του καθεστώτος Μαδούρο, αλλά για το πετρέλαιο και τα σπάνια ορυκτά, τις στρατιωτικές βάσεις, τις πληροφορίες και τον τρόπο διαχείρισης. Όλες οι δημοκρατικές, προοδευτικές, λαϊκές και αριστερές δυνάμεις πρέπει να καταγγείλουν και αντισταθούν σ την επίθεση των ΗΠΑ εναντίον της Βενεζουέλας, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει υπεράσπιση της κυβέρνησης Μαδούρο.

Στην JVP, συχνά λέμε ότι η ασφάλεια και η ελευθερία όλων των ανθρώπων είναι αλληλένδετες. Αυτή τη στιγμή, αυτή η ιδέα δεν είναι αφηρημένη· είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, και όλοι πρέπει να ενεργούμε ανάλογα. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα της δέσμευσης για την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής και την αρχή της αλληλεγγύης από το θάρρος που έδειξε ο Ahmed al-Ahmed: ένας μάρτυρας της τρομακτικής αντισημιτικής επίθεσης στο Σίδνεϊ...Το παράδειγμα του Ahmed είναι ένα από τα πολλά που μου δίνουν ελπίδα σε αυτούς τους τρομακτικούς καιρούς, όπου ο αντισημιτισμός, η αντιπαλαιστινιακή στάση, η ισλαμοφοβία, ο ρατσισμός, η αντιμεταναστευτική στάση, η αντι-τρανς στάση και τόσα άλλα είδη καταπιεστικής και θανατηφόρας βίας απειλούν τις κοινότητές μας.

Η μεταρρυθμιστική δυναμική της Αριστερής Συμμαχίας, που ήταν μειοψηφία στο κοινοβούλιο και δεν είχε ισχυρή βάση στο κοινωνικό κίνημα, σταμάτησε με την οδυνηρή αποτυχία του συνταγματικού δημοψηφίσματος του 2022, διευκολύνοντας τον σταδιακό επαναπροσανατολισμό προς το «ακραίο κέντρο» με τη συγκυβέρνηση με τους σοσιαλφιλελεύθερους. Στην πραγματικότητα, οι πιο εμβληματικές μεταρρυθμίσεις (μετάβαση στην 40ωρη εβδομάδα εργασίας, αύξηση του κατώτατου μισθού, νόμοι για τα δικαιώματα των γυναικών) ή οι προσπάθειες αναμόρφωσης του συνταξιοδοτικού συστήματος και της φορολογίας, υλοποιήθηκαν με σημαντικές παραχωρήσεις προς τους εργοδότες και μια αναζωογονημένη αντιπολίτευση, ενώ η ατζέντα της κυβέρνησης για την ασφάλεια, η υπογραφή συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου (TPP) και η επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης στη χώρα των Μαπούτσε σηματοδότησαν ρήξεις με τις προεκλογικές δεσμεύσεις.

 Οκτώ κρατούμενοι που βρίσκονται προφυλακισμένοι, οι Qesser Zuhrah, Amu Gib, Heba Muraisi, Jon Cink, Teuta Hoxha, Kamran Ahmed, Lewie Chiaramello και Muhammed Umer Khalid. Όλοι βρίσκονται σε απεργία πείνας σε βρετανικές φυλακές – έξι από αυτούς έχουν συμπληρώσει τον δεύτερο μήνα. Πέντε από αυτούς έχουν ήδη νοσηλευτεί κατά τη διάρκεια της απεργίας τους και στη συνέχεια επέστρεψαν στη φυλακή. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους, τους απαγορεύτηκε να επικοινωνήσουν με τους συγγενείς τους και τη νομική τους ομάδα, κάτι που αποτελεί παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους.

Ενώ τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και οι ηγέτες διεξάγουν συζητήσεις για το μέλλον της Συρίας, η χώρα χρειάζεται επειγόντως ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο που θα συνδυάζει τα δημοκρατικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα και θα προάγει τη συνεργασία και τη σύμπραξη μεταξύ των διαφόρων κινημάτων διαμαρτυρίας και, γενικότερα, του ευρύτερου συριακού πληθυσμού σε όλη του την ποικιλομορφία.

 Έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες για θρησκευτική και φυλετική βία σε όλες τις κατευθύνσεις... Σε όλο τον κόσμο, οι δυνάμεις της αντίδρασης προσπαθούν να εξαλείψουν τις αρχές της διεθνιστικής, αντικαπιταλιστικής αλληλεγγύης. Το παλαιστινιακό κίνημα αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα αλληλεγγύης και συνεργασίας σε έναν κόσμο που σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο από τη ρατσιστική και θρησκευτική βία. Όσοι εκμεταλλεύονται ευκαιριακά τη σφαγή του Μπόντι για να δυσφημίσουν αυτό το κίνημα θα πρέπει να ντρέπονται, ενώ οι ακτιβιστές του κινήματος πρέπει να εντείνουν τις προσπάθειές τους για να αναδείξουν τη σημασία του διεθνισμού, της συνεργασίας και της αντίστασης σε αυτόν τον ατέλειωτο εφιάλτη

Της Paula Varela.

Η θέση των εργαζομένων γυναικών, που διαμορφώθηκε από τη θηλυκοποίηση του εργατικού δυναμικού, η οποία δεν είχε συντελεστεί τη δεκαετία του 1970, όταν διεξήχθη η συζήτηση για την οικιακή εργασία, μας επιτρέπει να σκεφτούμε τις γυναίκες ως γέφυρα μεταξύ παραγωγής και αναπαραγωγής. Σκεπτόμενοι τις γυναίκες της εργατικής τάξης ως γέφυρα, μπορούμε να σκεφτούμε τους (ταξικούς) αγώνες που εκτείνονται «από το εργοστάσιο στη γειτονιά» και «από τη γειτονιά στο εργοστάσιο» —διασχίζοντας το χάσμα μεταξύ αναπαραγωγής του εργατικού δυναμικού και κοινωνικής παραγωγής. Η Διεθνής Γυναικεία Απεργία, η οποία, όπως όλα δείχνουν, αποτελεί κεντρικό παράδειγμα της φεμινιστικής νέας τάσης σε παγκόσμιο επίπεδο, ανοίγει το ενδεχόμενο (όπως και άλλες σύγχρονες συγκρούσεις) της άσκησης αυτής της αμφίπλευρης ταξικής πάλης: απεργίες ολόκληρης της εργατικής τάξης στον τόπο της παραγωγής και της αναπαραγωγής, με επικεφαλής τις εργαζόμενες γυναίκες.

Το τελεσίγραφο των αγροτών δεν είναι παρά η απάντηση στα τελεσίγραφα της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού. Τι άλλο από τελεσίγραφο είναι όταν δηλώνει ο Μητσοτάκης ότι: Η κυβέρνηση λαμβάνει υπόψιν κάθε δίκαιο αίτημα. Έτσι, ήδη μελετά μία δέσμη επιπλέον μέτρων ενίσχυσης. Πάντα, όμως, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της εθνικής οικονομίας και σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς κανόνες”. Γιατί ποιος καθορίζει το “πλαίσιο των δυνατοτήτων “ και “τους ευρωπαϊκούς κανόνες” ασφαλώς όχι οι λαοί αλλά οι κυβερνήσεις για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Λεφτά υπάρχουν για να ικανοποιήσετε τα δίκαια αιτήματα των αγροτών, από εκεί που βγήκαν τα 5,3 δις για την πρόωρη αποπληρωμή των δανείων!!

Lesya Bidochko

Oleksandr Syedin

Η σύγχρονη Ρωσία στερείται τόσο του ηθικά θεμελιωμένου επιχειρήματος για την ανωτερότητα ενός σοσιαλιστικού συστήματος, όπως συνέβαινε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όσο και ενός πλήρως ανεπτυγμένου θρησκευτικού επιχειρήματος υπέρ της Ορθοδοξίας ή του διεθνούς πανσλαβιστικού κινήματος. Η Ρωσία λειτουργεί υπό το καθεστώς του καπιταλισμού, όπως και η Δύση, και η κοσμική εξουσία είναι τυπικά διαχωρισμένη από την εκκλησία, όπως και στα δυτικά κράτη. Συνολικά, η δυτική κουλτούρα κυριαρχεί, αν και σε κάπως τροποποιημένη μορφή. Για να γεμίσουν αυτό το ιδεολογικό κενό, οι Ρώσοι ιδεολόγοι επικαλούνται εκλεκτικά έννοιες όπως ο «ρωσικός κόσμος», η «σωστή παραδοσιακή Ευρώπη» ή, όπως περιγράφεται στην επίσημα υιοθετημένη έννοια της εξωτερικής πολιτικής του 2023,τοποθετούν τη Ρωσία ως «ξεχωριστό κράτος-πολιτισμό». Ωστόσο, όλες αυτές οι έννοιες στερούνται ουσιαστικού περιεχομένου. … Η ομοφοβία έχει καταλάβει κεντρική θέση στην ιδεολογική παρουσίαση της Ρωσίας, όχι λόγω της θετικής της σημασίας για το καθεστώς, αλλά ως ηθικό επιχείρημα για την υπαρξιακή αντιπαράθεση και κλιμάκωση με τη Δύση. Ελλείψει άλλων πειστικών επιχειρημάτων, η ομοφοβία αναδεικνύεται ως μοναδική επιλογή. Το ιδεολογικό στοιχείο της ομοφοβίας γίνεται σωσίβιο για τις ελίτ του Πούτιν εν μέσω ηθικής αναταραχής και μιας ευρύτερης κρίσης δημιουργίας νοήματος.

του Ashley Smith.

Ο Άσλεϊ Σμιθ αναλύει τη σουρεαλιστική, φιλική συνάντηση μεταξύ του αυταρχικού Τραμπ και του εκλεγμένου δημάρχου της Νέας Υόρκης και αυτοαποκαλούμενου δημοκρατικού σοσιαλιστή Ζοράν Μαμντάνι και υποστηρίζει ότι η οικοδόμηση μαζικής ταξικής και κοινωνικής πάλης είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός. Εφιστά την προσοχή στο ότι, δεν ήταν ούτε μεγάλη σύγκρουση ούτε μονομαχία διασημοτήτων. Ήταν μια σουρεαλιστική, φιλική συνάντηση, όπου οι δύο άνδρες συμφώνησαν ως προς την κοινή τους ατζέντα για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης κρίσης οικονομικής προσιτότητας του αμερικανικού καπιταλισμού. Ο εκπληκτικά φιλικός χαρακτήρας της συνάντησης προκάλεσε ένα ευρύ φάσμα αντιδράσεων, από επαίνους για την τακτική του Μαμντάνι να αφοπλίσει προληπτικά τον Τραμπ μέχρι καταδίκες του εκλεγμένου δημάρχου ως προδότη.